Odkrycie układu endokannabinoidowego

Układ endokannabinoidowy (ECS) stał się fascynującym tematem badań w ostatnich kilku dekadach. W badaniach zidentyfikowano powiązane receptory, ligandy i enzymy tego układu w całym ciele — od układu odpornościowego i nerwowego po skórę i kości. Coraz więcej badań sugeruje, że ECS odgrywa fundamentalną rolę w fizjologii człowieka; mianowicie, pomagając innym układom utrzymać równowagę, inaczej „homeostazę”.

Nauka wykazała, że regulowanie tego układu za pomocą fitokannabinoidów (takich jak CBD, CBN itp.) jest obiecujące w wielu kontekstach. Ale gdzie się to wszystko zaczęło?

Czytaj dalej, jeśli chcesz się dowiedzieć, kto odkrył układ endokannabinoidowy i kiedy się to stało.

Odkrycie układu endokannabinoidowego

Co ciekawe, odkrycie kannabinoidów poprzedza odkrycie ECS. W rzeczywistości cząsteczki te były niezbędnymi narzędziami w odkryciu sieci homeostatycznej. Uważa się, że kannabinoid CBN został po raz pierwszy wyizolowany pod koniec XIX wieku, a następnie wyizolowano CBD i THC w połowie XX wieku. Naukowcy ustalili dokładny mechanizm komórkowy tych kannabinoidów kilka dziesięcioleci później.

THC zajmowało centralne miejsce we wczesnych latach badań nad kannabinoidami, głównie ze względu na jego działanie psychoaktywne. Naukowcom nie zajęło dużo czasu odkrycie hydrofobowej natury cząsteczki — faktu, iż nie wchłania się ona dobrze w wodzie. Doprowadziło to ich do hipotezy, że THC jest przyciągane przez tłuszcze znajdujące się w ciele i prawdopodobnie wywiera nieswoiste działanie na błony komórkowe, zamiast bezpośrednio na specjalne obszary.

Mimo że ta hipoteza miała sens, dalsze badania wkrótce ją obaliły. Po przeprowadzeniu eksperymentów z syntetycznymi analogami THC, naukowcy zaczęli przedstawiać ideę obszarów wiązania się kannabinoidów.

Następnie w 1988 r. naukowcy zidentyfikowali pierwsze specyficzne miejsce wiązania się^[1] analogu THC za pomocą radioznakowanych cząsteczek. William Devane i jego koledzy z Department of Pharmacology w St. Louis University Medical School przeprowadzili eksperyment na modelu mózgu szczurów. Te badania utorowały drogę do badań przeprowadzonych przez Lisę Matsudę i innych, którzy zidentyfikowali^[2] receptor CB1 w latach 90. Dokonali oni przełomowego odkrycia poprzez klonowanie „uzupełniającego” DNA, które koduje receptor sprzężony z białkiem G (CB1).

Wkrótce potem nastąpiło odkrycie receptora CB2. Sean Munro i jego koledzy^[3] wysunęli hipotezę, że niepsychoaktywne kannabinoidy muszą wywoływać swoje działanie poprzez inny niezidentyfikowany receptor kannabinoidowy. W 1993 r. poinformował on o sklonowaniu receptora CB2. Zauważono jednak brak ekspresji receptora w mózgu, zamiast tego znaleziono go głównie w komórkach odpornościowych.

Odkrycie tych molekularnych obiektów było z pewnością pomocne w zrozumieniu układu endokannabinoidowego, ale w jaki sposób on konkretnie działa? Podobnie jak endogenny układ opioidowy, który wykorzystuje endorfiny, ECS posiada własny zestaw cząsteczek sygnalizacyjnych — endokannabinoidy.

Lumir Hanus i jego koledzy z Hebrew University of Jerusalem odkryli pierwszy endokannabinoid w 1992 roku^[4]. Zespół współpracował ściśle z Raphaelem Mechoulamem, człowiekiem, który jako pierwszy wyizolował THC. Wykorzystano spektrometrię mas i spektroskopię magnetycznego rezonansu jądrowego, aby zidentyfikować cząsteczkę, którą nazwano „anandamidem”, co z sanskrytu oznacza „błogość”. Odkryto, że anandamid działa jako naturalny ligand dla receptora CB1.

Dopiero w 1995 roku^[5] naukowcy odkryli powinowactwo tej poznanej wcześniej cząsteczki do wiązania się z receptorami kannabinoidowymi. Mechoulam i jego zespół odkryli, że glicerol 2-arachidonoilowy (2-AG) wiąże się z tymi skupiskami receptorów i potwierdzono, że jest to drugi główny endokannabinoid. Od tego czasu odkryto inne nowe endokannabinoidy, ale zainteresowanie farmakologiczne skupiło się na dwóch pierwszych, które zidentyfikowano.

Odkrycie to dopiero początek

Odkrycie głównych składników układu endokannabinoidowego doprowadziło do nowego paradygmatu w odniesieniu fizjologii człowieka i homeostazy. Naukowcy badają obecnie sposoby wpływania na układ endokannabinoidowy w celu zmiany sygnalizacji endokannabinoidowej^[6] dla otrzymania różnych korzyści.

Odkrycie ECS zrodziło również teorie takie jak kliniczny niedobór endokannabinoidów, który sugeruje, że ludzie potrzebują odpowiedniego „tonu endokannabinoidów”, aby funkcjonować optymalnie. Choć wciąż na wczesnym etapie, badania nad ECS i jego aktywatorami chemicznymi są bardzo obiecujące. Bez wątpienia wkrótce pojawi się wiele innych odkryć dotyczących układu endokannabinoidowego.